Jak śliwka w kompot 😏

Z końcem sierpnia ustąpiły lipcowe skwary i duchota, które niezbyt mnie pobudzały do aktywności rowerowej. Więc kiedy zaczęło z lekka powiewać chłodnym wiaterkiem (mimo jeszcze mocno grzejącego słonka) jazda wreszcie stała się przyjemnością, a nie udręką gdyż w takim skwarze i duchocie przejechane zaledwie 30 km męczyło mnie bardziej niż przejechana 100-tka. Tak też wreszcie kiedy dało się pojeździć zaczęłam nadrabiać utracony zapał, i zaczęłam powracać na dawno nieobjeżdżane szlaki, jednocześnie przypadkowo odkrywając nowe. Na początku te nowo odkryte szlaki były bardzo fajne i ciekawe, co mnie bardzo wkręcało. Kolejne dni i kolejny szlak na koncie aż do czasu, kiedy wpadłam jak śliwka w kompot. W niedzielne popołudnie postanowiłam pojechać na lewą stronę Wisły, gdzie lubię sobie pohasać po bezdrożach Borów Tucholskich. Pomyślałam, że zrobię sobie pętlę przez Czersk Świecki. Pomknęłam więc na Grupę i Piłę Młyn drogą 272, która na tym odcinku jest drogą szutrową, a główną jej atrakcją jest tzw. tarka-czyli pofalowana nawierzchnia).

Po 4-ech km. hopków dojeżdżam do rozjazdu gdzie skręcam w prawo na wyasfaltowaną już, ale dalej tą samą drogę 272 i nią pomykam do skrzyżowania na którym skręcam w lewo i śmigam na Czersk Świecki. Tam na rozjeździe, tym razem nie skręcam na Jeżewo, ale postanawiam skręcić w prawo i wrócić przez Warlubie. Jednak ten pomysł powstał spontanicznie tak jak i spontanicznie został obrany kierunek. Gdybym sprawdziła na GPS-ie możliwość tegoż powrotu zmieniłabym zamiar i jednak pojechała na Jeżewo, ale spontan, to spontan.

Kiedy przejeżdżałam przez Jaszcz odruchowo skręciłam w prawo na Nowy Jaszcz, a tamtejsza droga powiodła mnie na Kwiatki i Miedzno. W Miedznie mam wjechać na DW 238 (Osie-Płochocin-Warlubie), ale przejeżdżające nią auta mnie zniesmaczyły więc przecinam ją i wjeżdżam w las. Tym razem jednak sprawdzam na GPS-sie położenie i jak powinnam obierać kierunek by dojechać do Warlubia. No to skoro wiem gdzie jestem i wiem, że jestem na dobrej drodze do celu jadę sobie w miarę spokojnie. Tam też natrafiam na czarny szlak rowerowy i postanawiam  trzymać się go myśląc, że prędzej czy później wyprowadzi mnie na jakąś asfaltówkę, która zaprowadzi mnie tam gdzie zmierzam. No i nic bardziej mylnego. Po pierwsze już po kilku metrach natrafiam na piach-dużo piachu. Próbuję objechać go po ściółce, ale zbyt nierówna sprawia, że zbyt daleko nie ujadę, więc schodzę i prowadzę rower. Niema w tym nic nadzwyczajnego, bo kto jeździ rowerem po lesie wie, że tak czasami się zdarza. Jednak mi zaczyna to działać na nerwy, bo godzina robi się późna, do domu daleko, a piachu nie ubywa i końca szlaku nie widać. Można iść 100 metrów, czy no nawet 200 metrów, ale kuźwa 6 kilometrów z rowerem na oponach 1,35 cala po mielącym się pod nogami piachu !?

To może wyprowadzić z równowagi nawet iście niespotykanie spokojnego człowieka. Tym bardziej, że co jakiś czas się zatrzymuję i sprawdzam swoje położenie na GPS-ie, który pokazuje mi, że zamiast zbliżać się do mojego celu ja się  od niego oddalam. Jeszcze nie wpadam w panikę, ale na pewno zaczyna mnie dopadać furia! Więc zaczynam bluzgać na siebie, rower i wszystko co mnie otacza - a przede wszystkim komary. Najbardziej oberwało się temu, co ten szlak oznaczał. Szlak rowerowy po takim piachu !!! Powinna tu być informacja, że to szlak tylko dla fatbike. Pchanie się na cienkich oponach grozi skurczem łydek albo marszem z rowerem na plecach. Do tego ani jednego auta, które kiedy nie trzeba to szlajają się po lesie. Żadnej leśniczówki, biegacza, nawet psa. No jakby wszyscy wymarli

Sprawdzam ciągle godzinę i już pomału zaczyna mnie oblewać zimny pot, bo za chwilę w lesie zrobi się mrok, a ja ciągle jestem (jeszcze w przenośni) w ciemnej d... Jak by tego było mało szlak zmienia kierunek w lewo, a ja muszę iść w prawo. Zamieniam więc szlak na drogę przeciwpożarową 22 na której to po przejściu jeszcze kilku metrów wreszcie mogę wsiąść na rower i jechać. Nie jest to ubita droga, a raczej ledwo widoczna dróżka, która jednak wyprowadza mnie na przecinkę z której dostrzegam wreszcie oznaki cywilizacji - budynki. Ale znowu droga wprowadza mnie w las i oddala od wyjścia z opresji. Na szczęście natrafiam znowu na domy oraz przyjaznego jegomościa, który z lekkim uśmiechem, ale i zrozumieniem wytłumaczył mi w miarę precyzyjnie jak powinnam pojechać w pożądanym prze zemnie kierunku. W sumie okazało się, że byłam już blisko DW 238 którą gdybym pojechała od razu dawno byłabym tam gdzie powinnam. Nie przypuszczałam, że kiedykolwiek będę się cieszyła na widok asfaltu. Niemalże zachowałam się jak papież Polak, kiedy przyjechał do Polski :D Radość radością, a mnie zaczyna otulać już mrok, więc czym prędzej ruszam ze Starej Huty na Lipinki i dojeżdżam do Rybna. Tam wjeżdżam na zignorowaną prze zemnie  DW238 i jadę nią w oparach mroku oślepiana reflektorami aut do Borowego Młyna. Tu na znanym już mi terenie postanawiam odbić w lewo i też asfaltówką (ciągle przez las) pojechać na Krzewiny i dalej przecinając DW214 na Gajewo. Na tych dwóch odcinkach nieco nadrabiam czas, bo na szczęście poza mną i zwierzyną samochodów brak. Z Gajewa decyduję się pojechać na Nowe gdzie zjeżdżam do Kończyc, a tam dojeżdżam do wału i dobrze już mi znaną trasą śmigam do domu. Decyduję się jechać własnie tamtędy gdyż jazda ciemną szosą z oślepiająco mijającymi autami znacznie spowolniłaby mój powrót. Na tamtej, dobrze znanej mi trasie, kiedy oko przywykło do ciemności, mogłam pocisnąć i dotrzeć  w krótszym czasie do domu. Kiedy zobaczyłam wyłaniające się z mroku światła Cytadeli odetchnęłam prawie z ulgą, że się udało nie zwariować i opanować zwątpienie we własne możliwości. A prawie, bo mimo iż jest dobrze po 22.30 to jeszcze mam od mostu jakieś 1,8 km do domu.Niby na ulicach o tej porze mało samochodów, ale wiadomo świrów nie brak.  Kiedy jednak zjechałam z mostu i sprawdziłam dystans, to zamarzyło mi się dokręcić do 100-ki. No to nie  wróciłam  pierwszym wiaduktem tylko pojechałam na drugi, ale i tak jeszcze zabrakło 3,5 km. Pomimo dużych chęci zrezygnowałam, bo wycieńczenie (spalonych ponad 3600 cal) wzięło górę, a ja chciałam już znaleźć się w domu.

No i znowu udało się pokonać własną głupotę i zwątpienie we własne możliwości. Życiowe porażki uodporniły mnie w gruncie rzeczy na nieco ekstremalne sytuacje. A powiedzenie "umiesz liczyć, licz na siebie" daje mi siłę i moc radzenia sobie z nimi.