„Żyjemy w niebezpiecznej epoce.
Ludzie zdobyli kontrolę nad przyrodą, zanim zdobyli kontrolę nad sobą. „ Albert Schweitzer
Spośród krajobrazów, które głęboko się w mym umyśle
wyryły, żadne nie przewyższają wspaniałością tychże krajobrazów jesienią. Jesień
jest najbardziej malowniczą porą roku, która pozwala cieszyć oko wszelakim wachlarzem
barw. Po zimowej stagnacji, kiedy ruszam na szlak rowerowy wiosną, cieszę oko
budzącą się do życia zielenią drzew, by latem z kolei cieszyć oko wybujałą
roślinnością i kolorem rozwiniętego kwiatu. To jednak jesień nadaje krajobrazom
powagi, a jednocześnie rozwesela otoczenie mieszając z sobą wszystkie kolory
tęczy. Jeżdżenie rowerem po lesie w otoczeniu drzew pozwala mi na pełną
regenerację umysłu, bowiem to lasy są świątyniami wypełnionymi tworami Boga
Natury i nie ma nikogo, kto znalazłszy się w takiej samotni, nie odczułby
wzruszenia i nie poczułby, że jest coś więcej w człowieku niż tylko życie
cielesne.
